انگور یاقوتی گراش را می توان به صورت تازه به عنوان انگور سفره مصرف کرد یا برای تهیه چدار، آب انگور، ژله، عصاره هسته انگور، کشمش، سرکه و روغن لباس زیر زنانه استفاده کرد.
انگور که معمولاً به صورت خوشه ای است، میوه ای غیر اقلیم است. انگور نوعی میوه است که در گروه های 15 تا 300 تایی رشد می کند و به رنگ های زرشکی، سیاه، آبی تیره، زرد، سبز، نارنجی و صورتی می باشد.
انگورهای “سفید” در واقع به رنگ سبز هستند و از نظر تکاملی از انگورهای بنفش منشأ می گیرند. جهش در دو ژن تنظیم کننده انگور سفید تولید آنتوسیانین را متوقف می کند که به انگور بنفش رنگ می دهد.
آنتوسیانین ها و سایر مواد شیمیایی رنگدانه از خانواده پلی فنل های بزرگ انگور ارغوانی مسئول رنگ های مختلف بنفش در شراب قرمز هستند. انگورها معمولاً بیضی شکل هستند که شبیه یک کروی پرولاتی هستند.
انگور 81 درصد آب، 18 درصد کربوهیدرات، 1 درصد پروتئین و مقدار ناچیزی چربی دارد. یک انگور 100 گرمی (3 1⁄2 اونس) منبعی از 288 کیلوژول (69 کیلو کالری) انرژی غذایی بدون ریزمغذی های دیگر و مقادیر متوسط ویتامین K (14 درصد از ارزش روزانه) است.
حتی مشاهده می شود که خدای جداگانه ای برای انگور و شراب در اساطیر یونان وجود دارد. پذیرفته شده است که زادگاه انگور خاورمیانه است و بسیاری از جوامع باستانی که در این منطقه زندگی می کردند اهمیت خاصی به انگور می دادند.
انگور همچنین در فرهنگ باستانی عرب جایگاه مهمی دارد. انگور یکی از قدیمی ترین گونه های میوه ای است که در جهان کشت می شود.
معروف است که اعراب قبل از اسلام به زراعت انگور اشتغال داشتند. چنین برداشت می شود که کشت انگور در منطقه حضرموت انجام می شده است. اعراب قدیم عموماً از نقش انگور در اشعار خود در همریات استفاده می کردند.
این وضعیت به موازات مصرف شراب توسط اعراب باستان با تحسین است. شاعران در اشعار خود به این ترتیب هم از انگور صحبت می کنند و هم مراحل مختلف و اصطلاحات زراعت انگور را ذکر می کنند.
در اشعار شاعران صوفی می توان به نمونه هایی از این وضعیت برخورد کرد. ابن فرید را می توان به عنوان مثال برای این موضوع ذکر کرد. انگور در برخی باورها هدیه مقدسی است که به بشریت داده می شود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.